โสน้าหน้า...ไอ้หน่อมแน้ม ตอนจบ

พอพ่อมาก็มาช่วยไอ้พี่ชายลงมาอย่างปลอดภัย แต่หลังจากนั้น อะโห (บรรยากาศอย่าให้พูดเลย เคมูไกมากมาก) สภาพคือ พ่อนั่งหน้าเก้าอี้ตัวโปรด มือถือไม้กวาดด้ามเล็ก (ดีนะด้ามไม่ใหญ่) มีไอ้พี่ชาย พี่สาว และก็ไอ้หน่อมแน้ม แล้วก็ลูกพี่ลูกน้องยืนเรียงกันเป็นทหารเรียงแถว ส่วนไอ้หน่อมแน้มน่ะเหรอ ทำหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องพรางนึกในใจ "งานนี้ตูไม่ผิด ตูรอดแหงมแหงม" คำแรกที่พ่อถามคือ "ใครเป็นคนชวนเล่นก่อน" (อ๊ะ! งานนี้ไอ้หน่อมแน้มท่าจะรอดล่ะแฮะ) แต่ ทุกคนเงียบกริบ ไม่มีคำตอบจากสวรรค์ มาถึงคำถามที่สอง "ใครเป็นคนเอาลำใยของเค้ามากิน" ทุกคนเงียบกริบอีกครั้ง ไม่มีคำตอบจากสวรรค์อีกเช่นเคย ไอ้พี่ชายตัวดีไม่ยอมพูดซักคำ (ช่างกล้าได้ใจจริงจริ๊ง) และแล้วก็ถึงคำถามที่สาม "บ้านเราไม่มีกินรึไง" เจอคำถามนี้ ทุกคนก็ยังเงียบกริบ แต่ไม่รู้ว่าเพราะด้วยความตรงไปตรงมา หรือซื่อบื้อ หรือผีเข้า หรือองค์ลงอะไรก็แล้วแต่ ทำให้ไอ้หน่อมแน้มเปิดปากออกไปอย่างมั่นใจว่า "อื้อ" พอสิ้นเสียงอื้อเท่านั้นแหละ ทุกคนหันหน้ามาทางไอ้หน่อมแน้มกันหมด ต่างก็สงสัย ไอ้พี่ชายคงคิดว่า ไอ้นี่มันช่างกล้าเหลือเกิน(หรือเปล่า) หรือแม่แต่พี่สาวอาจจะคิดว่า มันจะทำอะไของมันกันแน่ ลูกพี่ลูกน้องอาจคิดว่า ตายห่าแล้ว ไอ้นี่มันพูดอะไรออกไปรู้ตัวมะนั่น และแล้วด้ามไม้กวาดที่ไม่เคยอยู่ในสายตาเลย และคาดว่าไม่โดนแหงมๆ กลับลอยมาอยู่ด้านหน้า สูงขี้นไป สูงขึ้นไป สูงขึ้นไปอีก แล้วตกลงมาผ่านหน้า ผ่านตัว แล้วมาจบที่หน้าขา บั๊ก!!! (เสียงดังแบบนี้จริงๆ นะ) ไอ้หน่อมแน้มเริ่มน้ำตาคลอ พลางนึก "ตูทำอะไรลงไปฟะเนี่ย...............T_T........ไม่น่าเลยตู...." พอพ่อเห็นว่า อ๊ะ! สั่งสอนผิดคนแน่ๆ ไอ้คนชวนน่าจะเป็นตัวพี่มากกว่า งานนี้ก็เลยโดนกันคนละที จะได้เสมอกัน (ก็ยังดีอ่ะ มีเพื่อนเจ็บแว้ว) สุดท้ายโดนพ่อเทศน์ซะยาว ก่อนจะแยกย้ายกันไปอาบน้ำทำการบ้านกันต่อ ก่อนกลับไอ้ลูกพี่ลูกน้องตัวแสบยังแอบมากระซิบ "ไว้คราวหน้าไปเล่นกันอีกมะ" ดู๊ดู ดูมัน ยังมาเยาะเย้ยกันได้อีก "ไปเล่นกะน้องเมิงเองสิ ไอ้บ้า...................." T_T