once upon a time (อะโห! เริ่มมาแบบนิทานคลาสสิกซะด้วย แต่ขอโทษคับ อั้นนี้มันเรื่องแบบบ้านๆมาก หุหุหุ) กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว (อ๊ะ! ยังไม่ยอมเลิก) ยังมีเด็กน้อยคนหนึ่ง หน้าตาขี้ริ้วขี่เหร่อย่าบอกใคร มันชื่อไอ้หน่อมแน้ม (หน่อมแน้มจริงๆ นะ) มีพี่น้องสามคนรวมทั้งมันด้วย แต่ดันได้ฉายาว่าหน่อมแน้มเพราะว่าเป็นลูกคนสุดท้อง แล้วไอ้พี่คนโต กับพี่สาวดันเก่งกันซะนี่ (เฮ้อ นึกถึงตรงนี้ก็เซ็งเลยง่ะ) แล้วก็มีลูกพี่ลูกน้องกันอีกประมาณ 3-4 คน วันนึงก็มาเล่นรวมกันตามประสาเด็ก เผอิญว่าแถวบ้านมีต้นลำใยหลายต้น แล้วฤดูนั้นก็เป็นฤดูลำไยซะด้วย (พอจะนึกออกช่ายมะว่าอยู่แถวไหนของประเทศไทย อิอิอิ) ก็ได้กินทุกวันนะ จนเบื่อเลยแหละ จนต้องบอกพ่อว่าไม่เอาแล้ว พอแล้วเบื่อแล้ว พ่อกะแม่ก็เลยไม่ได้เอาลำใยมาให้กิน แต่วันนั้นดันอุตริไปเล่นต้นลำใยของคนข้างบ้าน (เจ้าของไม่อยู่ และก็ไม่มีรั้วกั้น ประมาณว่าอยู่กันแบบบ้านๆ จริง) เล่นกันไปเล่นกันมา ไอ้พี่ชายนึกได้อยากจะนอนเปลบนต้นลำใย ก็เลยไปเอาเปลยวนของพ่อมาห้อยแล้วก็นอนเล่นกัน (โดยที่ไม่รู้เลยว่าไอ้เปลนั้นน่ะ มันเก่าจวนจะขาดอยู่มะรอมมะร่อ) เปลี่ยนกันนอนไปนอนมาหลายคน บ๊ะ! สนุกอย่าบอกใครเชียว พอครบมาถึงคิวไอ้พี่ชายตัวดีอีกรอบ มันดันบอกว่าเล่นเป็นเจ้าชายไหม มันจะเป็นเจ้าชาย ส่วนน้องมันกะญาติให้เป็นทหารกับนางสนม (ดูมัน คิดได้ไงเนี่ย) แต่ก็นะ ไหนๆ ก็ไหนๆ (ปล่อยมัน) พวกทหารก็อารักขาอยู่ด้านบ้างส่วนนางสนมก็ไปหาของกินมาให้ (ซึ่งจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจาก "คุณลำใย" นั่นเอง) กินไปด้วย เล่นไปด้วย เล่นไปเล่นมาซักพัก เหมือนเหมือนเหตุการณ์จะเป็นใจ เฮ้ย!! เปลยวนดันขาด!!! (แอบโสน้าหน้า เล็กๆ) แต่โชคยังดีไอ้พี่ตัวดีไม่ตกลงมา เหลือแต่ขาติดกับเปล ห้อยหัวลงมาเหมือนเล่นกายกรรม ง่า...ทำอะไรกันไม่ถูกเลย แต่ก็ยังดีที่ไม่ค่อยสูงเท่าไหร่นัก ไอ้พี่ชายมันก็ค่อยๆ ไต่ ค่อยๆ เกาะนู่นๆนี่ จนเกือบจะลงมาได้ละ ประมาณว่าถ้าพ่อมาเห็นโดนกันทั้งชุดเลย เกือบจะลงมาได้ละ แต่ไอ้ลูกพี่ลูกน้องตัวดี มันดันแจ้นไปฟ้องพ่อตั้งแต่ เฮ้ย! แรกที่ร้องกันแล้ว (เรื่องฟ้องนี่ถนัดนัก วิ่ง 50 เมตรนี่ยกให้มันคนเดียวเลย) ตายแน่เรยตู...T_T
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น