โสน้าหน้า...ไอ้หน่อมแน้ม ตอนจบ

พอพ่อมาก็มาช่วยไอ้พี่ชายลงมาอย่างปลอดภัย แต่หลังจากนั้น อะโห (บรรยากาศอย่าให้พูดเลย เคมูไกมากมาก) สภาพคือ พ่อนั่งหน้าเก้าอี้ตัวโปรด มือถือไม้กวาดด้ามเล็ก (ดีนะด้ามไม่ใหญ่) มีไอ้พี่ชาย พี่สาว และก็ไอ้หน่อมแน้ม แล้วก็ลูกพี่ลูกน้องยืนเรียงกันเป็นทหารเรียงแถว ส่วนไอ้หน่อมแน้มน่ะเหรอ ทำหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องพรางนึกในใจ "งานนี้ตูไม่ผิด ตูรอดแหงมแหงม" คำแรกที่พ่อถามคือ "ใครเป็นคนชวนเล่นก่อน" (อ๊ะ! งานนี้ไอ้หน่อมแน้มท่าจะรอดล่ะแฮะ) แต่ ทุกคนเงียบกริบ ไม่มีคำตอบจากสวรรค์ มาถึงคำถามที่สอง "ใครเป็นคนเอาลำใยของเค้ามากิน" ทุกคนเงียบกริบอีกครั้ง ไม่มีคำตอบจากสวรรค์อีกเช่นเคย ไอ้พี่ชายตัวดีไม่ยอมพูดซักคำ (ช่างกล้าได้ใจจริงจริ๊ง) และแล้วก็ถึงคำถามที่สาม "บ้านเราไม่มีกินรึไง" เจอคำถามนี้ ทุกคนก็ยังเงียบกริบ แต่ไม่รู้ว่าเพราะด้วยความตรงไปตรงมา หรือซื่อบื้อ หรือผีเข้า หรือองค์ลงอะไรก็แล้วแต่ ทำให้ไอ้หน่อมแน้มเปิดปากออกไปอย่างมั่นใจว่า "อื้อ" พอสิ้นเสียงอื้อเท่านั้นแหละ ทุกคนหันหน้ามาทางไอ้หน่อมแน้มกันหมด ต่างก็สงสัย ไอ้พี่ชายคงคิดว่า ไอ้นี่มันช่างกล้าเหลือเกิน(หรือเปล่า) หรือแม่แต่พี่สาวอาจจะคิดว่า มันจะทำอะไของมันกันแน่ ลูกพี่ลูกน้องอาจคิดว่า ตายห่าแล้ว ไอ้นี่มันพูดอะไรออกไปรู้ตัวมะนั่น และแล้วด้ามไม้กวาดที่ไม่เคยอยู่ในสายตาเลย และคาดว่าไม่โดนแหงมๆ กลับลอยมาอยู่ด้านหน้า สูงขี้นไป สูงขึ้นไป สูงขึ้นไปอีก แล้วตกลงมาผ่านหน้า ผ่านตัว แล้วมาจบที่หน้าขา บั๊ก!!! (เสียงดังแบบนี้จริงๆ นะ) ไอ้หน่อมแน้มเริ่มน้ำตาคลอ พลางนึก "ตูทำอะไรลงไปฟะเนี่ย...............T_T........ไม่น่าเลยตู...." พอพ่อเห็นว่า อ๊ะ! สั่งสอนผิดคนแน่ๆ ไอ้คนชวนน่าจะเป็นตัวพี่มากกว่า งานนี้ก็เลยโดนกันคนละที จะได้เสมอกัน (ก็ยังดีอ่ะ มีเพื่อนเจ็บแว้ว) สุดท้ายโดนพ่อเทศน์ซะยาว ก่อนจะแยกย้ายกันไปอาบน้ำทำการบ้านกันต่อ ก่อนกลับไอ้ลูกพี่ลูกน้องตัวแสบยังแอบมากระซิบ "ไว้คราวหน้าไปเล่นกันอีกมะ" ดู๊ดู ดูมัน ยังมาเยาะเย้ยกันได้อีก "ไปเล่นกะน้องเมิงเองสิ ไอ้บ้า...................." T_T

โสน้าหน้า... ไอ้หน่อมแน้ม ตอน1

once upon a time (อะโห! เริ่มมาแบบนิทานคลาสสิกซะด้วย แต่ขอโทษคับ อั้นนี้มันเรื่องแบบบ้านๆมาก หุหุหุ) กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว (อ๊ะ! ยังไม่ยอมเลิก) ยังมีเด็กน้อยคนหนึ่ง หน้าตาขี้ริ้วขี่เหร่อย่าบอกใคร มันชื่อไอ้หน่อมแน้ม (หน่อมแน้มจริงๆ นะ) มีพี่น้องสามคนรวมทั้งมันด้วย แต่ดันได้ฉายาว่าหน่อมแน้มเพราะว่าเป็นลูกคนสุดท้อง แล้วไอ้พี่คนโต กับพี่สาวดันเก่งกันซะนี่ (เฮ้อ นึกถึงตรงนี้ก็เซ็งเลยง่ะ) แล้วก็มีลูกพี่ลูกน้องกันอีกประมาณ 3-4 คน วันนึงก็มาเล่นรวมกันตามประสาเด็ก เผอิญว่าแถวบ้านมีต้นลำใยหลายต้น แล้วฤดูนั้นก็เป็นฤดูลำไยซะด้วย (พอจะนึกออกช่ายมะว่าอยู่แถวไหนของประเทศไทย อิอิอิ) ก็ได้กินทุกวันนะ จนเบื่อเลยแหละ จนต้องบอกพ่อว่าไม่เอาแล้ว พอแล้วเบื่อแล้ว พ่อกะแม่ก็เลยไม่ได้เอาลำใยมาให้กิน แต่วันนั้นดันอุตริไปเล่นต้นลำใยของคนข้างบ้าน (เจ้าของไม่อยู่ และก็ไม่มีรั้วกั้น ประมาณว่าอยู่กันแบบบ้านๆ จริง) เล่นกันไปเล่นกันมา ไอ้พี่ชายนึกได้อยากจะนอนเปลบนต้นลำใย ก็เลยไปเอาเปลยวนของพ่อมาห้อยแล้วก็นอนเล่นกัน (โดยที่ไม่รู้เลยว่าไอ้เปลนั้นน่ะ มันเก่าจวนจะขาดอยู่มะรอมมะร่อ) เปลี่ยนกันนอนไปนอนมาหลายคน บ๊ะ! สนุกอย่าบอกใครเชียว พอครบมาถึงคิวไอ้พี่ชายตัวดีอีกรอบ มันดันบอกว่าเล่นเป็นเจ้าชายไหม มันจะเป็นเจ้าชาย ส่วนน้องมันกะญาติให้เป็นทหารกับนางสนม (ดูมัน คิดได้ไงเนี่ย) แต่ก็นะ ไหนๆ ก็ไหนๆ (ปล่อยมัน) พวกทหารก็อารักขาอยู่ด้านบ้างส่วนนางสนมก็ไปหาของกินมาให้ (ซึ่งจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจาก "คุณลำใย" นั่นเอง) กินไปด้วย เล่นไปด้วย เล่นไปเล่นมาซักพัก เหมือนเหมือนเหตุการณ์จะเป็นใจ เฮ้ย!! เปลยวนดันขาด!!! (แอบโสน้าหน้า เล็กๆ) แต่โชคยังดีไอ้พี่ตัวดีไม่ตกลงมา เหลือแต่ขาติดกับเปล ห้อยหัวลงมาเหมือนเล่นกายกรรม ง่า...ทำอะไรกันไม่ถูกเลย แต่ก็ยังดีที่ไม่ค่อยสูงเท่าไหร่นัก ไอ้พี่ชายมันก็ค่อยๆ ไต่ ค่อยๆ เกาะนู่นๆนี่ จนเกือบจะลงมาได้ละ ประมาณว่าถ้าพ่อมาเห็นโดนกันทั้งชุดเลย เกือบจะลงมาได้ละ แต่ไอ้ลูกพี่ลูกน้องตัวดี มันดันแจ้นไปฟ้องพ่อตั้งแต่ เฮ้ย! แรกที่ร้องกันแล้ว (เรื่องฟ้องนี่ถนัดนัก วิ่ง 50 เมตรนี่ยกให้มันคนเดียวเลย) ตายแน่เรยตู...T_T